Christmas is coming 🌲

"Dit zijn de donkere dagen voor de Kerst", was een uitspraak die mijn oma in deze dagen regelmatig gebruikte. Die uitspraak ging dan vergezeld van een weemoedige blik en een hoop gezucht.  Om daarna vol goede moed door te gaan met het versieren van de kerstboom, de voorbereidingen voor het kerstdiner, het inslaan van de drankjes en het uitnodigen van de familie.

Ook hier hebben we een mini kerstboom opgetuigd, lampjes opgehangen en boodschappen gehaald. En... wij zijn getest. Opdracht van de portugese semi overheid. In de rij voor de neuzenprikkerij. Natuurlijk had ik het weer aan de stok met de prikker. Een oudere man  die op barse wijze zijn autoriteit wilde bewijzen met een wattenstaafje! 

Het scheelde niet veel....

Maar uiteindelijk toch een negatief resultaat. Positief toch? 😉

Het idee om even terug te vliegen tijdens de kerstdagen is in de coronawolk verdwenen. Terugvliegen zou nog wel gaan, maar het is de vraag of je wel terugkomt door de beperkingen. Zo populair zijn de Nederlanders hier op dit moment niet.

Dus maken we er hier maar het beste van. Dus voor ieder die dit leest:

Prettige Kerstdagen🌲en een heel gezellig uiteinde🥂🍾

(Helaas zonder de oliebollen van Adelheid 🍪😥)

Op zoek naar de booster, maar Max V. gevonden

Nee mevrouw, u komt niet uit Portugal, dus u moet uw prik ergens halen. Maar mijn man heeft 14 dagen geleden hier ook zijn prik gekregen. Jammer dan, mevrouwtje, regels veranderen.

Afgeserveerd naar buiten, dus wat nu? 

Terug naar Nederland en daar de booster halen. Nu was dat ook geen ideaal idee, als je tenminste het nieuws volgde. Puinhoop bij het maken van afspraken,  kilometers file in de wachtrij. Dus toch nog maar even verder gezocht.

In Tavira troffen wij een prikster die ons een emailadres gaf waar ik een kopie van mijn paspoort naar toe kon sturen, vergezeld van de informatie van mijn inentingen en dan zou ik het tzt wel horen. Niet helemaal overtuigd, maar het toch maar gedaan.

Verder gezocht en ons geluk beproefd in Villa Real de San Antonio, een stadje 50 km verderop, vlak tegen de Spaanse grens aan. 

Hevig navigeren naar het juiste adres ontmoetten wij op een rotonde de Portugese versie van Max V.  Met een enorme knal parkeerde hij zijn bolide in de achterkant van onze auto. Hond ruw uit zijn slaap gerukt, wat schrik, maar verder alles ok.

Max, daarentegen was als verlamd, zat wezenloos en sprakeloos in zijn auto. Het was dat Derk de gevarendriehoek uit de auto van Max haalde en achter zijn auto neerzette, anders was er weinig van terecht gekomen.

Afijn, 3 politieagenten kwamen de rotonde uiterst nauwkeurig opmeten (?), namen alcoholtesten af, en gaven ons uiteindelijk het papier waar de autoverhuurder blij mee was.

Wij verder naar de priklocatie, waar een aardige heer een afspraak voor ons maakte om een nummer te halen, waarmee we dan via internet een afspraak konden maken. Het begon op te schieten. Nederland leek opeens veel verder weg.

Op de weg terug naar Olhão gebeurde het Kerstwonder. Een mailtje uit Tavira, met nummer plus een afspraak voor een inenting op 3 januari 2022.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. No need te go home (yet).

Televisie, de bergen in....

Een mindere dag, dus bij uitstek geschikt om een rondje met de auto te maken in de bergen in het zuidoostelijk deel van de Algarve. Schitterende omgeving en keurig geasfalteerde bergweggetjes 🤪. Een hele dag gereden en slechts drie tegenliggers. Wie zal al dat asfalt dan betaald hebben?

De televisie is hier onvoorspelbaar. De eerste twee weken keurig naar Nederland kunnen kijken en toen stopte de satelliet op het dak ermee. Van alles gecontroleerd en uiteindelijk maar besloten dat we "buiten de footprint" zaten. Na een week klootzakken hebben we onszelf een kadootje gegeven. Een losse schotel met toebehoren voor een paar tientjes. Daar konden we bijna de hele wereld mee ontvangen, behalve de satelliet die de Nederlandse programma's uitzond, Astra3. 

Niet voor één gat te vangen namen we genoegen met een andere Astra, die als voordeel had dat we onze talen weer even bij konden spijkeren en tenminste één  Nederlandse zender BVN.

Vanmiddag zaten we klaar voor de Duitse RTL voor het sluitstuk van de grand prix.....schotel stopt er mee. @$$#@@

En niet meer aan de praat te krijgen 😪😪. Jammer,  de laatste ronde niet gezien...

Moncarapacho

Je zou, aan de hand van de titel kunnen denken aan een gerecht of misschien een cocktail, maar het is gewoon de naam van een dorp waar de eerste zondag van de maand de markt wordt gehouden.

Het is meer dan een simpele markt. Het is een regionale samenkomst van landbouwers die hun producten verkopen,  je kunt er een nieuwe pyama met een nieuw dekbedovertrek kopen, nieuw ondergoed en alles wat je kunt bedenken aan kleingoed voor de keuken. Plus tweedehands en eerste hands kleding, schoenen en horloges. Niks bijzonders en niets anders dan je op de Albert Cuyp kunt kopen, maar zoals zo vaak vindt je de clou aan het einde.

Op alle hoeken van de markt bevinden zich standup terrasjes waar in gezamenlijkheid een ongelooflijk aantal kippetjes worden gegeten. Deze komen netjes van de BBQ maar worden op een vreemde manier in stukken gehakt. Ik weet hoe een gebraden kip eruit ziet, maar bij deze kippen raak ik compleet de weg kwijt. Je krijgt allemaal stukjes bot met daaraan een stukje vlees, maar waar het vandaan komt? Geen idee.

Hele families, vriendengroepen en ingeburgerde toeristen komen niet naar de markt, maar komen kip eten, bijpraten en de vriendschappen vernieuwen. Nederlanders die aanwezig zijn in dit stuk van de Algarve, horen elkaar, spreken elkaar aan en vragen op dit moment hoe het met de corona gaat, maar in andere situaties uiteraard andere wetenswaardigheden.

Kortom  de markt is de place to be! 😉

Ingeburgerd raken

Na zo'n 14 dagen zou je toch een beetje ingeburgerd moeten raken op je campingplekje. Met de buren (2x Finnen en 1 x Fransoos) gaat het prima. Af en toe een praatje in de trant van bonjour, le soleil brille en iets in de trant van goodmorning, what a beautiful weather, gaat ons prima af. Le chien est méchant en does your dog bite wordt wat lastiger. Niet dat ze het iets uitmaakt, knuffelen doen ze toch wel. Daar worden ze min of meer toe gedwongen als Do dwars op de weg staat en ze de doorgang verspert met als tol een uitgebreide knuffel. Het uitleggen van de poging tot billen bijten als ze met de fiets langskomen begrijpen ze sinds ik dit plaatje heb laten zien.

Op het naastgelegen veldje staat sinds kort een bejaard echtpaar met een caravan uit Limburg.

Hoe deze mensen hier terecht zijn gekomen is een volslagen raadsel. Volgens mij is de dementie al hard toegeslagen. Bij het opzetten van de handel maakte de man er een dusdanige puinhoop van dat de Duitse buurman zich geroepen voelde een handje te helpen. Vooral met het instellen van de schotelantenne. Een nieuwe ontvanger (LNB) werd gehaald,  stukken nieuwe kabel, met uiteindelijk resultaat dat de mensen tv konden kijken, weliswaar naar de duitse zenders, maar dat gaf niet. Daar keken ze in Limburg ook al naar. Toen  kregen we het hoofdstuk telefoon. Nog nooit hadden ze een mobieltje in handen gehad, maar ze hadden er eentje meegekregen van hun dochter. Zonder kaart, die moesten ze nog kopen. Waar die gekocht moest worden, ze hadden ze geen flauw benul. Ook dat werd opgelost door de Duitse buurman. In de veronderstelling dat hij alles geregeld had, vertrok hij om zijn eigen boodschappen te gaan doen.

Even later stond de man naast Derk. Hij wilde zijn dochter bellen, maar het nummer was niet goed. Derk vindt het goede nummer op een papiertje, toetst het in en slaat het op. Hij legt de man uit waar het opgeslagen is. Na veel geharrewar moest Derk hem ook uitleggen hoe hij het nummer kon bellen en eindelijk krijgt hij Inge, zijn dochter, aan de telefoon. Hij roept wat in de telefoon en beëindigt het gesprek. Vervolgens staat hij te wachten, met de telefoon in zijn hand. Na een poosje zegt hij 'waarom belt ze nu niet terug'? 

Uiteindelijk is het goed gekomen en vraagt hij Derk waar hij dat geleerd heeft. Sindsdien roept hij, iedere keer als wij ons hoofd buiten de camper steken, dat hij vreselijk dankbaar is en als we iets nodig hebben we het maar moeten zeggen. 's Avonds een klop op de deur en komt hij een hondenriem brengen. Niets tegen mijn vrouw zeggen hoor,  die riemen hebben we bij ons voor de plaatselijke hondenopvang....

Dat belooft wat voor de komende dagen.

Boosterprik, Fuseta strand en visjes

Snel, gedisciplineerd en strak. Dat is de manier waarop er in Portugal gevaccineerd wordt. 

We gingen even kijken hoe dit hier ging, even vragen aan welke eisen je moet voldoen en voor we het wisten had Derk de booster te pakken. Ik mocht niet, was nog geen 65 😪.

Er stond een agent(je) de zaak te bewaken en we zagen hem één keer roepen dat er afstand gehouden moest worden. De groep ging meteen uit elkaar, zonder morren en zonder commentaar. (Net zoals het in Nederland gaat 🤣🤣🤣🤣🤣)

Gister zijn we naar het strand van Fuseta geweest met Yvon. Het was na 1 oktober, dus de honden mochten los. Even een lekker kopje koffie en thee gedronken en toen door na de camper voor een lekkere lunch BBQ. 

Het weer was grandioos. Do was aan de 15 mtr lijn, kon het water in en het zand op, zonder dat we het risico liepen dat hij een voorbijkomende fietser in zijn bil zou proberen te bijten. En ja, in Portugal komen fietsers over het strand. Snap je niet, maar toch doen ze het 🤪, met een bierflesje in hun hand lallend voorbij fietsen. Do heeft er tenminste een pesthekel aan. (Afstappen en "gewoon" lopen, zo hoort het 🤣🤣).

Afijn, zondag ging het goed!

Lekkere visjes vind je hier overal. Vlak bij de camper is een verbouwde garage waar ze wat stoeltjes in gezet hebben. De stoeltjes worden 's middags buiten op de stoep gezet, de ingebouwde BBQ aangestoken en de sardientjes die 's ochtends nog zwommen in de zee, worden heerlijk geBBQed op je bord gemikt. Glaasje witte wijn erbij,  salade erbij en dat voor nog geen €10 pp. Aanrader!

Tot na de jaarwisseling🌲🍾

Je leest het goed, we zitten hier zo fijn dat we besloten hebben hier een hele tijd te blijven. Prima temperatuur, ruimte volop en massa's lekkere visjes. Natuurlijk de beschikking over de ebikes, maar toch maar een autootje gehuurd. Nu gaan we plannen maken om de Algarve de komende tijd onveilig te maken. De laatste dagen zaten we bij tijd en wijle opgesloten tussen de onweersbuien door. Regendruppels, hagelstenen als knikkers, lichtflitsen als in een filmvoorstelling. Wij zaten rechtop in bed, maar Do lag rustig te slapen, die heeft nergens iets van gehoord. Wat een verschil met onze vorige honden, één lichtflits en je had gelijk twee klappertandende honden onder je dekens 🤣

Vandaag dus maar even schoon schip gemaakt; de was gedaan (en buiten gedroogd), de camper uitgezogen en gedweild en boodschappen gedaan. Hard werken moest beloond worden dus lekker garnaaltjes gesmikkeld.

De temperatuur bleef overigens prima!

Olhão

Plotseling uit Peniche vertrokken om wat dingen te regelen voor de camper in Loulé. Tja, en toen we daar eenmaal waren was de rit naar Olhão nog maar een peuleschilletje. Dit was de plaats waar we onze "overwintering" gepland hadden, dus Olhão here we are!

We werden verwelkomd met zonneschijn, een lekkere temperatuur en uiteraard met lekkere visjes.

Olhão is een gewone vissersplaats, 35 km van de Spaanse grens en nog niet zo toeristisch als andere plaatsen in de Algarve zoals bijvoorbeeld Albufeira en Portimão.

Je houdt ervan of je houdt er niet van.

Wij houden ervan 😍

Peniche

Geslaagd in onze missie. Dat betekent dat we op de verjaardag van Silvia bij Anko en Silvia aangesloten zijn in Peniche. Vooral op het laatst was het een kwestie van gas blijven geven, maar we hebben het gehaald 

Onderweg nog prachtig gekleurde herfstwijnranken gezien

en hebben we ons af zitten vragen waar al het water was gebleven uit de vele riviertjes die we onderweg tegengekomen zijn. Blijkbaar zijn de rivieren al lang opgedroogd, gezien het feit dat in de rivierbedding gewoon wegen aangelegd zijn en zelfs een enkel huis door een stoutmoedige Portugees gebouwd was.

 

Na aankomst was het tijd voor de Do-uitlaat-show. 🤪

Op de hoek van de straat vond ik een dierenwinkel. Ik ben even gauw naar binnen gelopen om te vragen of zij misschien de scaliborband tegen de beroemde en beruchte zandvliegen hadden. Do maakte in de tussentijd gebruik van de situatie door alle winkeldames om haar hondevingertje te winden en dankbaar de gulle gaven uit de petshop tot zich te nemen. 

Het afrekenen was een probleem, ik had mijn betaalpas niet bij me. Snel pas opgehaald, maar toen bleek dat ze alleen de portugese versie accepteerden. De dames wezen mij de dichtstbijzijnde bank voor cash aan en ik, in galop, de kruising over, naar de bank.

Mijn broek was wat aan de wijde kant geworden, mede door mijn veranderde (opgedrongen) eetpatroon en de pillen die de dokter voorgeschreven had om die ellendige bloedsuiker tegen te gaan. 

De knoop was blijkbaar uit het gat geschoten en daar stond ik opeens, bijna bij de bank, met mijn broek op mijn hielen . Het was best een toer om alles weer op te hijsen en erbij te kijken of er niets aan de hand was, terwijl Do een aanval probeerde uit te voeren op de lijn waaraan zij vast zat.

Broek opgehesen, hond de waarheid verteld, geld gepind, scaliborband afgerekend om daarna tot de ontdekking te komen dat Do gezien had waar de hondenkoekjes lagen. Ze weigerde de winkel te verlaten, nam snel nog een hap uit de koekjesvoorraad en gooide zich in haar inmiddels bekende tantrumhouding. Op haar rug! In de nee-stand!

Ik zweer  dat ze erbij lachte....😡

Ik ben uiteindelijk weer bij de campers gekomen en we zijn lekker uit eten gegaan om Silvia's verjaardag te vieren.

        🎶🎵 Hiep, hiep, hoera 🎶🎵

Douro Vallei

We vorderen op onze missie en zijn gearriveerd in Portugal. In de Douro Vallei. De vallei van mr. Sandeman, de grootste port - en sherrymaker aller tijden. ( Die man staat op iedere heuvel in de buurt in de verte te staren)

Voor het geval dat jullie nu gaan denken dat we een alcoholprobleem hebben, niets is minder waar. 

Wij volgen het boekje met de gratis camperplaatsen, als echte Nederlanders zijnde, en de beste CP's zijn heel toevallig bij de wijnboeren. 🤣🤣🤣. Dat je daar toevallig ook nog lekker in kunt slaan is mooi meegenomen.

Deze CP is in de Douro Vallei en dié kenmerkt zich door een subtropisch klimaat. Het hele jaar door kun je in een truitje buiten vertoeven. Hoe fijn is dat.

.

Na wat boodschappen gedaan te hebben in een echte Portugese Intermarché hebben we een plek gevonden in Péso da Regua, maar dan wel onder een brug 🤣

Als eerste een wandeling gemaakt langs de rivier met dat ongeleide projectiel. Dat schaap zit ook zo'n 4 à 5 uur in de wagen met een plasstop ertussen, dus die is dan echt aan een boel rotzooien toe. Tot vermaak van de wandelaars, maar vaak tot ongenoegen van de joggers en fietsers die soms nèt iets harder moeten lopen of fietsen.

Vaak gaat het gewoon goed 🤣🤣🤣

Het raadsel van Valladolid

Door de Pyreneeën met grauw somber weer. Alleen daar waar de toppen té hoog waren voor de mist, zag je het ware zonpotentieel🌞. We zijn op de goede weg.

Wat wel opviel tussen al die dorpjes door was dat de kerken gigantisch waren. De huizen met normale hoogtes konden qua hoogte wel vier keer uit de kerk, om van de oppervlakte maar niet te spreken. Soms bestond het dorp uit zo'n 5 huizen met een gigantische kerk. 

Afijn, op naar Valladolid. Hèt epicentrum van de Verdejo, de knisperende, strak droge witte wijn. Lekker!

Alleen, dan verwacht je toch ergens die druivenranken te zien. In de hele omgeving geen druif te vinden, en niet alleen omdat het hier ook een soort van winter is.

Vreemde jongens, die Spanjolen

We zijn geland in een voorstad van Valladolid. Een camperplaats van alle gemakken voorzien, tegenover een tennisbaan. Heel netjes, maar wel in ons uppie.

Als Hannibal...

Op weg naar Spanje. Ijzerenheinig de Route National aanhouden, wat deel een succes was en deels niet. Lees nog even mijn schrijfwerk na over Poitiers, vermenigvuldig dat met een paar getallen en dan weet je hoe erg Bordeaux, Bayonne, Saint Luz en San Sebastian waren. Dwars door het Baskenland, dat was toch leuk? Waarom zou dat leuk zijn? Dwars door Friesland is nou ook niet echt adembenemend. Ik heb even uitgezocht waarom die Basken zo recalcitrant waren. Een vrije natie die in het verleden òf door de Fransen òf door de Spanjolen veroverd werden, met mooie beloften gepaaid, maar uiteindelijk gewoon verdeeld werden tussen de rwee staten. What's new? De Basken hebben de ETA opgericht om hun vrijheid terug te krijgen. De Friezen zijn in het verleden niet verder gekomen dan met hooivorken en scheppen de vijand tegemoet te treden. O ja, ze hebben Bonifatius ook nog vermoord. Geen van beiden had uiteindelijk geluk. Wèl hebben ze beiden een eigen taal. Wees er blij mee. Als we iedereen die een eigen taal heeft als inwoner van een onafhankelijke staat moeten beschouwen kunnen we nog wel even...

Brabanders, Groningers, Amsterdammers en Hagenezen bijvoorbeeld.

Uiteindelijk heeft die route national zo lang geduurd dat we uiteindelijk in San sebastian een camperplaats (cp) zijn gaan zoeken. Op weg daar naar toe, nog 700 meter te gaan, misten we door de drukte  de juiste straat. De navigatie zou wel helpen en gaf een nieuwe route naar de cp aan van 10 km.

Daar hadden we echt geen zin meer in, zijn San Sebastian ontvlucht, staan nu ergens op een verschrikkelijke cp, maar als je de trap afloopt.....wow  een schitterend wandelpad naast de rivier.

Vignoble Bertinerie

Een lange rit. Het ergste was dat we recht door het centrum van Poitiers moesten. Alle lichten rood, op rotondes het verkeer van alle kanten, maar dat veranderde snel tot we op RN 10 kwamen. Een vierbaans weg, 200 km recht tot aan Bordeaux. Het enige nadeel was dat het verboden was met meer dan 3,5 ton in te halen. De omschrijvingen op de verkeersborden waren lang èn in het Frans. Die hebben we dus genegeerd. 🤣🤣 In een treintje van vrachtwagen rijden was het ook niet.

Het beste was het toetje op het einde, een camperplaats op een heuse wijnboerderij. Dat wordt genieten 🍷🍷

Chartres

Rustig over de Route National richting Bordeaux in plaats van blazen over de tolwegen. Het maakt verschil, de tolweg gaat sneller, de RN is plezieriger en je ziet er meer,

de graanschuur van Europa, afgewisseld voor diegene met historisch besef de loopgraven uit de eerste wereldoorlog bij de Somme plus zo af en toe een kathedraal.

Die van Chartres zag je al van heel ver.

We staan nu op een parkeerplaats met uitzicht op de kathedraal (die blijkbaar een lichtshow geeft gedurende de avond, en een wandelpad naast de rivier die richting kathedraal loopt. Leuk voor de hond, wandelen en zwemmen en onderwijl wat keeten met andere honden. Helaas spraken ze Frans....dat was even wennen 🤪

Life on the slow lane 🤣

Een aantal weken geleden kwam er opeens een whattsapje van Anko: eind oktober vertrekken wij naar Porto en de Algarve, hebben jullie nog plannen? Het bericht werd ''s avonds zonder enig commentaar ontvangen. Pas de volgende morgen kwam de reactie...

                      IK WIL OOK.

We moesten nog het een en ander regelen, maar afgelopen vrijdag stond de wagen klaar voor vertrek. Een omweg gemaakt via Haaksbergen voor een 24 urige oppasbeurt met pannenkoeken voorzien van spek en stroop, en om 13 uur was het zover. De motoren werden gestart en we waren op weg naar het zonnige zuiden.

Vandaag hebben we het (hopelijk) drukste deel met wegwerkzaamheden van de route achter ons gelaten, Antwerpen en de Franse grens. We staan nu idyllisch in een Frans park ergens in Lens. Morgen weer een dag

Zonnig Zuiden, we komen er aan!

De radioclub

Twee dagen geleden aangekomen in Bad Bentheim. Een dag geleden volledig geïnstalleerd. En nu op ons gemak acclimatiseren. Kijken naar de "ouderen"  die alles al gezien hebben en het niet meer nodig vinden apparatuur op te stellen, maar die er voldoende aan hebben hun wijze commentaar te geven 🤣😂.

Kijken naar de fanatiekelingen die van de gelegenheid gebruik maken om heerlijk veeel verbindingen te maken en naar de mensen die deze dagen uitstekend vinden om hun sociale contacten weer in levende lijve aan te helen in plaats van door het draadje.

Daarnaast is Bad Bentheim ideaal om een goed boek te lezen, met de honden het bos in te gaan of een fietstocht te maken. Er valt genoeg te kiezen uit de Komoot serie 🤣

Half weg richting Bad Bentheim

Door allerlei omstandigheden zijn we allebei met "eigen auto" op weg naar Bad Bentheim. En door nog meer omstandigheden staan we te "dineren" op een parkeerplaats tussen de grote 10 tonners in. Opeens stop zo'n grote bullebak naast ons en kijkt bij ons naar binnen. Derk opent het raam en vraagt of hij iets kan betekenen. De man geeft aan dat hij MOET stoppen, niet omdat hij dat zo graag wil, maar ja, de regels hè. De ruimte achter de camper is te klein voor hem en vóór kan hij er ook niet tussen. We passen en meten en vinden een plekkie voor hem door te schuiven met onze auto's.  Hij schuift zijn wagen erachter en beloont ons met een liter Duitse chocolademelk. Erg aardig, maar eigenlijk zou het andersom moeten zijn. Wij  hebben geen rijtijden besluit. Dit was dè kans voor Derk in de cabine te kruipen en eens goed in de rondte te kijken 🤣 🚛

Home Sweet Home

Voor effies dan, laten we zeggen een weekje. Dan zijn de vogels weer gevlogen. Effe gras maaien, oftewel het oerwoud fatsoeneren, de was doen, de camper schoonmaken zonder dat je alles van links naar rechts moet verschuiven (en met veel schoonmaakmiddel). De ene zooi eruit 🤣, en de andere erin (voor de zendamateurs 🤣).

De fiets hebben we bij de fietsenmaker uit de auto geschoven, dus die is dan hoop ik ook klaar en dan ga ik een weekje lekker relaxen! Stukkies fietsen, met Do het donkere bos is, boekie lezen en lekker eten, terwijl de mannen met hun radio's spelen.

Cuxhaven

In Sehestadt ligt achter de pont en de camperplaats de verhoogde oever met een imbiß met strandstoelen. Vanuit die positie is het goed toeven met een broodje hamburger en een ijskoffie. Het uitzicht is ook prima, zowel op de man in de strandstoel met zijn lijderscapaciteiten🤣, als de andere kant op!

De volgende dag zijn we met de pont over de Elbe van Glückstad naar Wischhafen gevaren. Ik ben gek op  ponten , kan er geen genoeg van krijgen. Blijft toch altijd bijzonder zo'n rivier oversteken in 20 minuten.

 En ja hoor, in Cuxhaven weer een kennis gevonden die in de jachthaven het weer ligt af te wachten tot de oversteek gemaakt kan worden door die verrekte Duitse Bocht

Eckernförde tot Sehestadt

Klop, klop, klop ....Coronacontrole. Op de camperplaats in Eckernförde. Een heer in werkmanskleding, gewapend met klembord met daarop ons kentekennummer en die foto's maakt van onze coronabewijzen. Op het sanitair hangen overal desinfectiemiddelen en als je het toilet gaat legen wordt er van je verwacht dat je eerst je handen ontsmet. In de supermarkt staat een, in mondkapjes gehulde, rij van voor tot achter, niet omdat het zo druk is, maar omdat er écht 1,5 mtr tussen de karretjes is.

Wat een verschil met Zweden en Denemarken. Daar doen ze gewoon alsof het niet bestaat, en dat  schijnt daar net zo goed te werken als de Deutsche grundlichkeit.

De camperplaats was netjes, geordend, niet spannend en er was weinig te zien

Dan Sehestadt...aan de rand van het NOK, zie je de bootjes in (letterlijk) grote getale voorbij komen. De bioscoop is er niets bij! Een prima manier om een natte, winderige zondag door te brengen.

Fredericia

Hier ging het gebeuren, Fredericia. Deze plaats staat met buurgemeente Middelfart garant voor het spotten van bruinvissen in de Sont. We hebben ze hier al vaker gezien maar vandaag heb ik op grote afstand misschien een zwart koppie boven water gezien  maar meer ook niet 😪

Geen bruinvissen dus  maar wel gigantisch veel makreelvissers langs de Sont. Nu is het weer rustig op een enkele visser na en de legendarische Deense kwallen die je hier overal ziet

Omdat ik nog steeds op zoek was naar mijn beroemde broodje garnalen zijn we het centrum ingelopen en heeft Derk in een restaurant uit staan leggen wat we nu zochten. De restaurateur gaf aan dat hij zoiets wel in het assortiment had, dus hebben we het geprobeerd. Erg lekker, maar net niet wat ik bedoelde. Overigens wel lekkere wijn en biertjes 🍷🍺

Èn de kapper natuurlijk  dat vond Derk ook weer eens hard nodig 🤣🤣

Kerteminde

Ook zo'n bekende uit onze haventijd. Ook veranderd, maar niet onaangenaam. De industriekade is niet meer. In plaats daarvan een soort dolfinarium, een ecologisch restaurant met ecologische ijsjes, een grote supermarkt die  (weet niet hoe ze het doen) er nog aangenaam uitziet.

De jachthaven doet het ook nog en heeft de voorkant, die ook uit het industriële tijdperk stamde, ongebouwd tot camperpark. Logisch, ze stellen dezelfde eisen als bootjes. Het is de havenmeester dus niet vreemd. In plaats dat hij controleert op de landvasten en de stootwillen, controleert hij nu of je tussen de strepen staat en of je geen campinggedrag vertoont 🤣.

Om hier te komen moesten we over de "brug over de Sont".

Geen andere mogelijkheid dan het betalen van de tol van 99 euro. Ik snap nu dat die Denen "gewoon" op hun eigen eiland blijven zitten 🤪.

Wat ook hetzelfde gebleven is, is het Deense probleem met fietsers. Blijkbaar maken die nog steeds teveel herrie 🤣🤣

🇩🇰🇩🇰 Gilleleje🇨🇭🇩🇰

In Helsingborg, aan het water met uitzicht op Denemarken, en wetende dat er een pontverbinding is.....

En wetende dat aan de overkant Gilleleje ligt, dat kleine haventje waar we 15 jaar geleden die moooooie vesten gekocht hebben

en waar we kreeft gegeten hebben bij dat kleine cafeetje op plastic bordjes met plastic bestek.

Dan opeens is het een uitgemaakte zaak dat we met de pont overgaan naar Denemarken.

Dat leuke kleine haventje is nu een toeristentrekpleister, waar de kreeft ingeruild is door sushi en maaltijdsalades en waar je in de rij moet staan om iets te bestellen. De plastic borden en het bestek zijn gebleven 😪. 

Het winkeltje is een  modezaak geworden waar ze nog wel vesten verkopen maar toch net anders...

We kijken wat rond en besluiten een plek verderop te zoeken.

"Down memory lane" brengt niet altijd wat je zoekt 🤣