Buren...

Als je met je pootje omhoog vooruit zit te staren ontdek je nog eens wat. Tenminste ontdekken. ...in sommige gevallen wordt het je opgedrongen. Of het aan het slechte weer lag of dat het een "toevallige" gebeurtenis was laat ik in het midden. Bij een vervolg hoop ik op een andere plaats te staan.

Buren. Op een camping. Je kiest ze niet en je hebt er maar mee te dealen.

Met onze beschaafde, bescheiden Franse buren die met een verlegen gebaar je aandacht trekken en bezorgd informeren of het heel erg is, dat been, bedoelde zij. Tevredengesteld ging ze weer en we hadden vanaf dat moment een soort van understanding. Ik zat op een stoel en zij zwaaide in plaats van haar ogen afgewend te houden. 😌

De andere buurman, een Portugees, die, toen hij er nog was, niets anders deed dat het grondzeil rond zijn caravan opnieuw neerleggen en onduidelijke bouwsels maken die "zijn" erfafscheiding moesten markeren. Hij maakte zijn caravan schoon door er bovenop te gaan staan en lekker te gaan schrobben.  Een hardwerkende man met uitsluitend oog voor zijn caravan met omliggende percelen.😂

Dan de overburen, overduidelijk Brits. Zij staat de hele dag alle aanwezige en daarna denkbeeldige vuiltjes van het terras met de tuinkabouters te verwijderen met haar gezicht afgewend van de buren. Dan kunnen ze haar blauw geslagen oog namelijk niet zo goed zien.  Hij daarentegen kijkt de godganse dag naar een of andere sportzender die hem aangeleverd wordt door een gigantische schotel. Tenminste als hij niet oefent op zijn vrouw die hij aanziet voor een boksbal. Als hij haar niet dwingt de was af te halen in zijn volgorde en haar dwingt datgene wat ze al afgehaald had weer op te hangen totdat ze zijn volgorde hanteert. Als hij haar 's avonds niet na een hoop herrie dwingt tot iets waar we alleen maar naar kunnen raden gezien de dierlijke geluiden die The Eight o' clock News ruimschoots overstemmen, en dat iedere avond opnieuw. De deur in de voortent (!) wordt daar platgelopen door andere onduidelijke onderdanen van het Britse koninkrijk die allemaal ondanks hun leeftijd een afgetraind lichaam hebben en het uiterlijk van fanatieke sportschoolgangers met oudere hoogblonde vrouwen met hoge hakken die betere tijden gekend hebben. Volgens mij hebben we te maken met de bejaarde F side van Leens of Manchester.

Buren , je kiest ze niet.....

Ziekenhuis 😨

Het is weer zover! 's Nachts rillen en je verstoppen onder 2 spreien, een dekbed en een wollen deken. Derk op zoek naar de thermometer, viel mee 37,5, maar bij het wakker worden 39,6. En jawel, een rode plek op mijn been die naar mij schreeuwde: surprise, daar ben ik weer! Wondroos!

Op zoek naar een dokter. In eerste instantie een fancy praktijk waar wel een assistente was maar geen dokter en in tweede instantie besloot Derk ambulance te spelen en bracht mij naar de ambulance-ingang van het ziekenhuis in Faro. Dat werd een dagvullende bezigheid. De wondroos was heel snel geconstateerd maar toen een bloedonderzoek, een pijnstillend infuus en toe een antibiotica infuus.
Ze laten hier niets aan het toeval over. Wat was ik blij dat we naar het ziekenhuis zijn gegaan! Na de pijnstillers voelde ik me gelijk een stuk beter en ik neem aan dat ik een paardenmiddel krijg nu met het volgende infuus. Het ziekenhuis is oud en heel erg gedateerd maar de mensen hier zijn geweldig aardig met hun halfbakken Engels. Penicilline mee naar de caravan en over 3 dagen, als het niet beter gaat, terugkomen.

De vismarkt en het natuurgebied

Vandaag moeten we laveren tussen de buien Door.  Dat feest begon vannacht al en ik moet zeggen dat je best lekker slaapt  bij dat getik op het dak.

Op zaterdag is de vismarkt in de plaatselijke markthal. Vorige week waren we net te laat en vandaag stonden we wat te aarzelen door de overtrekkende buitjes (ahum....洛). Met het gezegde in je achterhoofd "thuisblijvers hebben altijd ongelijk" hebben we onze spreekwoordelijke laarzen aangetrokken en de buien getrotseerd. En inderdaad, eenmaal op de markt begon zowaar de zon weer eventjes te schijnen.

Te gek, 400 gram tonijn voor € 5,-!
Ook wat kip- en varkenshaasspiezen gekocht voor de lunch en weer tevreden naar huis!

Na het uitbuiken een wandeling gemaakt en via een illegale ingang het natuurterrein "Ria Formoso" opgekomen. De normale ingang was voorzien van een "verboden voor honden-bord" maar nu konden we doen of onze neus bloedde! Er was trouwens nauwelijks ander bezoek dus niemand had last van onze Puck.  Een Romeins zoutwater/zout afgraving, restanten van zoutwinning door middel van een molen met schoepen en zoet- en zoutwatergebieden met de benodigde dieren die er overigens altijd net niet zijn. Lekkere wandeling!

De weg kwijt?

Het kan niet missen. Met Derk kom je op weggetjes die je alleen maar kent van de televisie. Hij sleept je het hele berggebied door;  alleen maar genieten 😎.  Wij gingen vanmiddag een "stukje" rijden, de buurt verkennen als het ware. We besloten via de normale N-weg naar Albuifera te rijden, en passant even in de jachthaven te gaan kijken onder het mom " oude liefde roest niet", en daarna het achterland, de bergen, in. De route werd uitgezet met de Tomtom en opeens hield de weg op en veranderde in een smal bergpaadje. Ik zei nog "ik dacht het niet" maar Derk luisterde niet òf hoorde me niet en reed met een grote grijns op zijn gezicht door
We zijn door de mooiste omgeving gekomen die ik hier gezien heb....
Weer in de bewoonde wereld hebben we wat vis ingeslagen. De prijs was niet te geloven dus uiteraard waren onze ogen groter dan onze maag. De grillplaat was geduldig en nu heerlijk uitbuiken met een glas witte wijn bij het geluid van de krekels. 🌼

Zondag ...marktdag!

Iedere zondag is het markt in een wisselende plaats. De derde zondag van de maand is de markt in Santa Catarina. Om 9 uur met Jan en Yvonne afgesproken bij de receptie van de camping zodat we ruim op tijd op de markt zijn. Via de Tomtom de route uitgezet en wij de bergen in, op naar de markt. Ik vond het al wat rustig, de weg er naar toe en in het dorp zelf. Een schitterend dorpje maar geen markt te bekennen. Uiteindelijk zijn we gestopt bij een bezinepomp en ging Yvonne naar binnen om te vragen waar die markt dan wel was. Ze bleef zolang binnen dat we dachten dat er ter plekke een marktmeester benoemd werd en dat ze aan het telefoneren waren om de exposanten naar het dorp te krijgen. Toen ze uiteindelijk naar buiten kwam bleek de markt 35 kilometer verderop en met een uitgetekend kaartje gingen we op weg. We hebben de markt gevonden. Ik ben nu eigenaar van een zestal kazen, een potje honing, anderhalve kilo druiven en een pop met de naam Maud. 😍.
Ach, het wordt bijna Sinterklaas toch?🌼

Olhāo - Algarve

Inmiddels zijn we 3 dagen in het zonnige Olhāo in de Algarve. We zijn volop van de zon aan het genieten; 22 à 23 °C. Na aankomst meteen de coördinatoren van Jan en Yvonne ingetikt en geprobeerd ze op die berg van hen terug te vinden 😆. Uiteindelijk waren we één paadje verkeerd. Yvonne stond met de telefoon aan haar oor en riep dat ze de auto ook in het echt hoorde. Toen we haar gevonden hadden zijn we lekker aan de koffie gegaan en hebben in één avond 9 maanden bijgepraat. 

Nu zijn we samen de streek aan het verkennen. Het is hier heerlijk!

De camping is ruim, rustig en schoon. We vallen alleen van de ene in de andere verbazing. Engelsen die hun caravan versierd hebben als ware het als Kerstmis, mensen die hier al jaren staan en waarvan de caravan vast is geroest en nooit meer zal rijden, een schreeuwende Fransman die geschrokken is van de hond en absoluut geen tegenspraak duldt en niet luistert als je sorry zegt, vervolgens al scheldend op zijn electrische scooter wegstuift.

s' Avonds  om 9 uur is het hier kindertjesbedtijd en is de camping uitgestorven. Lang leve de "Grijze Golf". Ben blij dat wij daar niet bij horen 😨

Merida, uitgestorven stad?

Rond 3 uur draaien we de snelweg af naar een middelgrote stad Merida. Nog 380 kilometer te gaan morgen....Het eerste wat we tegenkomen is een levensgrote Lidl, gesloten.... Het volgende is een gloednieuw appartementencomplex met een Te Koop bord. De onderste laag is bedekt met graffiti en half gesloopt.... Verder is er in de hele stad nauwelijks leven te bespeuren. Andere winkels zien er ook dicht uit, afgemeten aan de dichte hekken en rolluiken.
De camping ligt aan de buitenkant, heeft bij mooi weer zeker potentie maar wij zijn de enige gasten en het regent waardoor er bagger ontstaat. Aanmelden kon niet want er was niemand bij de receptie en een briefje vertelde ons dat we maar een plekje moesten zoeken en ons om 18 uur wel konden aanmelden. Helaas was er om 18 uur niemand aanwezig. Wel was er reuring in de bar. Iets van een dorpsfeest of een doopfeest. Eten was niet mogelijk  vóór 20 uur. Dat was ons, echte Hollanders, wat te laat. We hadden nu honger. ...Dus gingen we met de auto op zoek. Noppes dus. Nog steeds helemaal niets, zelfs geen Mac aanwezig. Uiteindelijk zijn we terecht gekomen in een wegrestaurant  waar we een pizza konden krijgen met als basis curry saus.  Derk helemaal gelukkig, eindelijk curry saus 😢
Na de pizza de foute afslag genomen en in het donker waren we op weg naar Madrid...
Ook snelweg hebben afslagen en na een respectabel aantal kilometers konden we keren. Nat en koud aangekomen in de caravan. Met de kachel hoog op,  de dag van vandaag evalueren en besluiten dat het hoog tijd is voor een borrel.

Burgos en verder...

Salamanca was te hoog gegrepen. Om 15.30 vonden we het welletjes en zijn op zoek gegaan naar een camping dichterbij. Net over de Spaanse grens moesten we de E70 signalering aanbrengen. Te weten een signaleringsbord die op de achterkant aangebracht moet worden als je langer dan 12 meter bent. Wij zijn 12, 05 dus dan ga je staan plakken met tape. Lang leve Europa! In Portugal wordt het getolereerd, in Frankrijk is het verboden maar in Spanje moet het op straffe van....? Zo ook met de maximum snelheid met een caravan. Van 130 km terug naar 90  km bij het passeren van een onzichtbare grens.😂
Inmiddels is de nacht weer voorbij en zijn we weer onderweg naar het zuiden. Na vandaag nog één dag en zitten we in de Portugese zon.  Tenminste, als dit regenfront opschiet met wegtrekken.👺

Afscheid van Bretagne

Vanmorgen vroeg vertrokken, na een geweldige lang weekeinde bij Harry en Martine. Wat een geweldig huis hebben die twee gebouwd! 

Naarmate we zuidelijker kwamen ging de temperatuur omhoog. We begonnen met 4°C en eindigden onder Bordeaux met 21°C. En dat allemaal in bijna 600 km.
Een hele afstand met zo'n caravan achter je aan, maar in Frankrijk mag je 130 km op de snelweg en met die paardenkrachten van ons merk je hem niet eens 😂. Bijkomend voordeel was dat er nauwelijks verkeer was. Pas op de rondweg van Bordeaux was het opeens druk. Geen idee waar ze allemaal vandaan kwamen!
We hebben een kleine camping gevonden net even van de snelweg af.
Een uurtje later was de camping "complet", dus we waren net op tijd!

Morgen door naar Spanje. We gokken op Salamanca. Portugal, we komen eraan!

Guidel - Bretagne

Een rondrit door Bretagne, een mooi vriendelijk landschap dat iedereen aan Engeland doet denken.  Vooral de Engelsen zelf. Wat ze in Engeland niet kunnen kopen vanwege de torenhoge prijzen ligt in Bretagne goedkoop op ze te wachten. Lekker geluncht in Lorient waar de boot van Harry ligt die we voorheen alleen gezien hadden in de huiskamer waar de kiel van de boot gelegd werd 😂 en daarna in de schuur en vervolgens doorgereden naar Guidel in het zuiden waar we lekker een stukje strand konden pakken. Kortom weer een fijne dag met fijn gezelschap!

La Paule

Na ontbijt, lunch en lekker lummelen zijn we de omgeving gaan verkennen en uitgekomen in de Vallée des Saints. Dit bleek een heuvel (!) te zijn waarop alle figuren uit de Bretonse mythologie  in marmer uitgehouwen over de vallei staan te kijken. Veel van deze saints schijnen van oorsprong uit Ierland te komen. Dat zou je niet zeggen; het overgrote deel ziet er uit alsof ze rechtstreeks uit China geïmporteerd zijn.... Het deed een beetje denken aan de beeldentuin in Oslo van Gustav Vigeland maar met een andere achtergrond qua ideeën. Mooi was het wel.

Harry en Martine

We hebben het gehaald vandaag! We hebben  ze gevonden. Er waren nog twee Nederlandse vrienden en samen hebben we heerlijke Bretonse crêpes gegeten. Even een voorproefje. ...

Bretagne

Met een omweg via Ekenstein in Appingedam uiteindelijk in Honfleur aangekomen. We zijn via de kustroute langs Duinkerken en Calais via de Pont de Normandie aangekomen. Dat is een fantastisch bouwwerk over de Seine.  Je ziet de brug van ver al liggen maar het blijft lastig om er foto's van te maken uit een rijdende auto. Na het lossen van de caravan zijn we Honfleur ingegaan en hebben ons tegoed gedaan aan mosselen met camembert en mosselen Normandie.  Ook nog even wat gewandeld in het stadje zelf. We hadden altijd een idee in ons hoofd van Honfleur, we zijn er nooit geweest met de boot en ik heb niet het idee dat we daar wat aan gemist hebben. Misschien dat de mensenmassa je 's zomers een ander idee geeft?