Christmas is coming 🌲

"Dit zijn de donkere dagen voor de Kerst", was een uitspraak die mijn oma in deze dagen regelmatig gebruikte. Die uitspraak ging dan vergezeld van een weemoedige blik en een hoop gezucht.  Om daarna vol goede moed door te gaan met het versieren van de kerstboom, de voorbereidingen voor het kerstdiner, het inslaan van de drankjes en het uitnodigen van de familie.

Ook hier hebben we een mini kerstboom opgetuigd, lampjes opgehangen en boodschappen gehaald. En... wij zijn getest. Opdracht van de portugese semi overheid. In de rij voor de neuzenprikkerij. Natuurlijk had ik het weer aan de stok met de prikker. Een oudere man  die op barse wijze zijn autoriteit wilde bewijzen met een wattenstaafje! 

Het scheelde niet veel....

Maar uiteindelijk toch een negatief resultaat. Positief toch? 😉

Het idee om even terug te vliegen tijdens de kerstdagen is in de coronawolk verdwenen. Terugvliegen zou nog wel gaan, maar het is de vraag of je wel terugkomt door de beperkingen. Zo populair zijn de Nederlanders hier op dit moment niet.

Dus maken we er hier maar het beste van. Dus voor ieder die dit leest:

Prettige Kerstdagen🌲en een heel gezellig uiteinde🥂🍾

(Helaas zonder de oliebollen van Adelheid 🍪😥)

Op zoek naar de booster, maar Max V. gevonden

Nee mevrouw, u komt niet uit Portugal, dus u moet uw prik ergens halen. Maar mijn man heeft 14 dagen geleden hier ook zijn prik gekregen. Jammer dan, mevrouwtje, regels veranderen.

Afgeserveerd naar buiten, dus wat nu? 

Terug naar Nederland en daar de booster halen. Nu was dat ook geen ideaal idee, als je tenminste het nieuws volgde. Puinhoop bij het maken van afspraken,  kilometers file in de wachtrij. Dus toch nog maar even verder gezocht.

In Tavira troffen wij een prikster die ons een emailadres gaf waar ik een kopie van mijn paspoort naar toe kon sturen, vergezeld van de informatie van mijn inentingen en dan zou ik het tzt wel horen. Niet helemaal overtuigd, maar het toch maar gedaan.

Verder gezocht en ons geluk beproefd in Villa Real de San Antonio, een stadje 50 km verderop, vlak tegen de Spaanse grens aan. 

Hevig navigeren naar het juiste adres ontmoetten wij op een rotonde de Portugese versie van Max V.  Met een enorme knal parkeerde hij zijn bolide in de achterkant van onze auto. Hond ruw uit zijn slaap gerukt, wat schrik, maar verder alles ok.

Max, daarentegen was als verlamd, zat wezenloos en sprakeloos in zijn auto. Het was dat Derk de gevarendriehoek uit de auto van Max haalde en achter zijn auto neerzette, anders was er weinig van terecht gekomen.

Afijn, 3 politieagenten kwamen de rotonde uiterst nauwkeurig opmeten (?), namen alcoholtesten af, en gaven ons uiteindelijk het papier waar de autoverhuurder blij mee was.

Wij verder naar de priklocatie, waar een aardige heer een afspraak voor ons maakte om een nummer te halen, waarmee we dan via internet een afspraak konden maken. Het begon op te schieten. Nederland leek opeens veel verder weg.

Op de weg terug naar Olhão gebeurde het Kerstwonder. Een mailtje uit Tavira, met nummer plus een afspraak voor een inenting op 3 januari 2022.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. No need te go home (yet).

Televisie, de bergen in....

Een mindere dag, dus bij uitstek geschikt om een rondje met de auto te maken in de bergen in het zuidoostelijk deel van de Algarve. Schitterende omgeving en keurig geasfalteerde bergweggetjes 🤪. Een hele dag gereden en slechts drie tegenliggers. Wie zal al dat asfalt dan betaald hebben?

De televisie is hier onvoorspelbaar. De eerste twee weken keurig naar Nederland kunnen kijken en toen stopte de satelliet op het dak ermee. Van alles gecontroleerd en uiteindelijk maar besloten dat we "buiten de footprint" zaten. Na een week klootzakken hebben we onszelf een kadootje gegeven. Een losse schotel met toebehoren voor een paar tientjes. Daar konden we bijna de hele wereld mee ontvangen, behalve de satelliet die de Nederlandse programma's uitzond, Astra3. 

Niet voor één gat te vangen namen we genoegen met een andere Astra, die als voordeel had dat we onze talen weer even bij konden spijkeren en tenminste één  Nederlandse zender BVN.

Vanmiddag zaten we klaar voor de Duitse RTL voor het sluitstuk van de grand prix.....schotel stopt er mee. @$$#@@

En niet meer aan de praat te krijgen 😪😪. Jammer,  de laatste ronde niet gezien...

Moncarapacho

Je zou, aan de hand van de titel kunnen denken aan een gerecht of misschien een cocktail, maar het is gewoon de naam van een dorp waar de eerste zondag van de maand de markt wordt gehouden.

Het is meer dan een simpele markt. Het is een regionale samenkomst van landbouwers die hun producten verkopen,  je kunt er een nieuwe pyama met een nieuw dekbedovertrek kopen, nieuw ondergoed en alles wat je kunt bedenken aan kleingoed voor de keuken. Plus tweedehands en eerste hands kleding, schoenen en horloges. Niks bijzonders en niets anders dan je op de Albert Cuyp kunt kopen, maar zoals zo vaak vindt je de clou aan het einde.

Op alle hoeken van de markt bevinden zich standup terrasjes waar in gezamenlijkheid een ongelooflijk aantal kippetjes worden gegeten. Deze komen netjes van de BBQ maar worden op een vreemde manier in stukken gehakt. Ik weet hoe een gebraden kip eruit ziet, maar bij deze kippen raak ik compleet de weg kwijt. Je krijgt allemaal stukjes bot met daaraan een stukje vlees, maar waar het vandaan komt? Geen idee.

Hele families, vriendengroepen en ingeburgerde toeristen komen niet naar de markt, maar komen kip eten, bijpraten en de vriendschappen vernieuwen. Nederlanders die aanwezig zijn in dit stuk van de Algarve, horen elkaar, spreken elkaar aan en vragen op dit moment hoe het met de corona gaat, maar in andere situaties uiteraard andere wetenswaardigheden.

Kortom  de markt is de place to be! 😉

Ingeburgerd raken

Na zo'n 14 dagen zou je toch een beetje ingeburgerd moeten raken op je campingplekje. Met de buren (2x Finnen en 1 x Fransoos) gaat het prima. Af en toe een praatje in de trant van bonjour, le soleil brille en iets in de trant van goodmorning, what a beautiful weather, gaat ons prima af. Le chien est méchant en does your dog bite wordt wat lastiger. Niet dat ze het iets uitmaakt, knuffelen doen ze toch wel. Daar worden ze min of meer toe gedwongen als Do dwars op de weg staat en ze de doorgang verspert met als tol een uitgebreide knuffel. Het uitleggen van de poging tot billen bijten als ze met de fiets langskomen begrijpen ze sinds ik dit plaatje heb laten zien.

Op het naastgelegen veldje staat sinds kort een bejaard echtpaar met een caravan uit Limburg.

Hoe deze mensen hier terecht zijn gekomen is een volslagen raadsel. Volgens mij is de dementie al hard toegeslagen. Bij het opzetten van de handel maakte de man er een dusdanige puinhoop van dat de Duitse buurman zich geroepen voelde een handje te helpen. Vooral met het instellen van de schotelantenne. Een nieuwe ontvanger (LNB) werd gehaald,  stukken nieuwe kabel, met uiteindelijk resultaat dat de mensen tv konden kijken, weliswaar naar de duitse zenders, maar dat gaf niet. Daar keken ze in Limburg ook al naar. Toen  kregen we het hoofdstuk telefoon. Nog nooit hadden ze een mobieltje in handen gehad, maar ze hadden er eentje meegekregen van hun dochter. Zonder kaart, die moesten ze nog kopen. Waar die gekocht moest worden, ze hadden ze geen flauw benul. Ook dat werd opgelost door de Duitse buurman. In de veronderstelling dat hij alles geregeld had, vertrok hij om zijn eigen boodschappen te gaan doen.

Even later stond de man naast Derk. Hij wilde zijn dochter bellen, maar het nummer was niet goed. Derk vindt het goede nummer op een papiertje, toetst het in en slaat het op. Hij legt de man uit waar het opgeslagen is. Na veel geharrewar moest Derk hem ook uitleggen hoe hij het nummer kon bellen en eindelijk krijgt hij Inge, zijn dochter, aan de telefoon. Hij roept wat in de telefoon en beëindigt het gesprek. Vervolgens staat hij te wachten, met de telefoon in zijn hand. Na een poosje zegt hij 'waarom belt ze nu niet terug'? 

Uiteindelijk is het goed gekomen en vraagt hij Derk waar hij dat geleerd heeft. Sindsdien roept hij, iedere keer als wij ons hoofd buiten de camper steken, dat hij vreselijk dankbaar is en als we iets nodig hebben we het maar moeten zeggen. 's Avonds een klop op de deur en komt hij een hondenriem brengen. Niets tegen mijn vrouw zeggen hoor,  die riemen hebben we bij ons voor de plaatselijke hondenopvang....

Dat belooft wat voor de komende dagen.