Ingeburgerd raken

Na zo'n 14 dagen zou je toch een beetje ingeburgerd moeten raken op je campingplekje. Met de buren (2x Finnen en 1 x Fransoos) gaat het prima. Af en toe een praatje in de trant van bonjour, le soleil brille en iets in de trant van goodmorning, what a beautiful weather, gaat ons prima af. Le chien est méchant en does your dog bite wordt wat lastiger. Niet dat ze het iets uitmaakt, knuffelen doen ze toch wel. Daar worden ze min of meer toe gedwongen als Do dwars op de weg staat en ze de doorgang verspert met als tol een uitgebreide knuffel. Het uitleggen van de poging tot billen bijten als ze met de fiets langskomen begrijpen ze sinds ik dit plaatje heb laten zien.

Op het naastgelegen veldje staat sinds kort een bejaard echtpaar met een caravan uit Limburg.

Hoe deze mensen hier terecht zijn gekomen is een volslagen raadsel. Volgens mij is de dementie al hard toegeslagen. Bij het opzetten van de handel maakte de man er een dusdanige puinhoop van dat de Duitse buurman zich geroepen voelde een handje te helpen. Vooral met het instellen van de schotelantenne. Een nieuwe ontvanger (LNB) werd gehaald,  stukken nieuwe kabel, met uiteindelijk resultaat dat de mensen tv konden kijken, weliswaar naar de duitse zenders, maar dat gaf niet. Daar keken ze in Limburg ook al naar. Toen  kregen we het hoofdstuk telefoon. Nog nooit hadden ze een mobieltje in handen gehad, maar ze hadden er eentje meegekregen van hun dochter. Zonder kaart, die moesten ze nog kopen. Waar die gekocht moest worden, ze hadden ze geen flauw benul. Ook dat werd opgelost door de Duitse buurman. In de veronderstelling dat hij alles geregeld had, vertrok hij om zijn eigen boodschappen te gaan doen.

Even later stond de man naast Derk. Hij wilde zijn dochter bellen, maar het nummer was niet goed. Derk vindt het goede nummer op een papiertje, toetst het in en slaat het op. Hij legt de man uit waar het opgeslagen is. Na veel geharrewar moest Derk hem ook uitleggen hoe hij het nummer kon bellen en eindelijk krijgt hij Inge, zijn dochter, aan de telefoon. Hij roept wat in de telefoon en beëindigt het gesprek. Vervolgens staat hij te wachten, met de telefoon in zijn hand. Na een poosje zegt hij 'waarom belt ze nu niet terug'? 

Uiteindelijk is het goed gekomen en vraagt hij Derk waar hij dat geleerd heeft. Sindsdien roept hij, iedere keer als wij ons hoofd buiten de camper steken, dat hij vreselijk dankbaar is en als we iets nodig hebben we het maar moeten zeggen. 's Avonds een klop op de deur en komt hij een hondenriem brengen. Niets tegen mijn vrouw zeggen hoor,  die riemen hebben we bij ons voor de plaatselijke hondenopvang....

Dat belooft wat voor de komende dagen.